Uncanny Convenience Store 2 - Koreaanse versie

Inhoudsopgave

Manager seon-sook oh
Soul Snack
Kkondae van Kkondae
Twee plus één
Gemakswinkel 's nachts
Eigenaar Alba
ALTIJD
ongemakkelijke supermarkt

Erkenningen

In het boek

"Ik kwam omdat je zei dat je op zoek was naar een nachtbaan."
In een oogwenk trilde de hoek van zijn mond automatisch. Het was gelukkig dat het masker veel van de uitdrukking verborg. Seon-Sook scande snel haar man.
Haar grote ogen en hangende wenkbrauwen deden haar ergens aan een herbivoor, en haar lange, mosterdkleurige of poepkleurige T-shirt en haar rommelige krullende haar gaf haar een algehele slordige blik.
Ze zei: "Waarom koop je toiletpapier als je zegt dat je een deeltijdbaan bent gekomen?"
'Nou, mijn moeder zei dat als je naar een winkel gaat, je weet, ze het moet verkopen. Ik heb thuis gewoon geen toiletpapier meer. Ahaha. "
Wat? Wat is deze buitensporige hoffelijkheid? Ze was niet zonder last, maar ze was enigszins opgelucht door haar vriendelijke glimlach. Bovenal was het een nacht parttime baanbron. In plaats van streng te zijn, was het iets om uit te kiezen en te zien. (pp. 36-37)

Ik heb nooit aandacht besteed aan wie er aan de teller van de supermarkt was. In een supermarkt, is het niet een onuitgesproken nationale regel dat zowel werknemers als klanten stilletjes en snel rekeningen betalen en goederen ontvangen? Wat als ik plotseling met je praat! Dat is ook Mr. Black's Latte! Trouwens, het is tonijn !!
So-Jin voelt zich slecht omdat ze denkt dat haar smaak in alcohol en snacks, waar ze van houdt, is ontdekt. Wie zou zich goed voelen als een anoniem persoon zijn smaak zou ontdekken? Het is echt fantastisch. Zo was het hier niet eerder, maar is de eigenaar veranderd? Hoe zou je zo'n onwetende werknemer kunnen inhuren? Of is die persoon de manager? Toen dacht ik dat ik zou weten waarom deze winkel failliet was. (pp. 51-52)

Zelfs als het bedrijfsleven niet werkt, zelfs als de wereld een puinhoop is vanwege Corona, schrijft deze man 'Hong Geum-Bo' op zijn naamtag en lacht deze gewoon. Wat een benijdenswaardig talent. Kortom, het is een mentale gouden lepel. Het is duidelijk dat hij meer dan 40 jaar oud is, maar hij is zo ontspannen als hij 's nachts in een supermarkt werkt.
'Hé, Hong Geum-Bo. Wat is je ware identiteit? "
Na het betalen van de rekening vroeg ik de man die me de kaart overhandigde.
"Ik? Gemakswinkel Night Job."
"Nee, is dit niet je oorspronkelijke baan? Wat heb je oorspronkelijk gedaan? Wat doe je overdag waar is je huis? Waarom heb je rood en goud geschreven op je naamtag? "
"Hmm ... ... vanaf het begin leefde ik parttime. In het verleden deed ik een beetje Nogada. Vang het overdag. Als je 's nachts werkt, moet je lang slapen omdat de kwaliteit van de slaap Overdag is slecht. Ik woon in Namchang-dong, boven de Namdaemun-markt ... ... wat heb je nog meer gevraagd? Ah, Hong Geum-Bo is een bijnaam sinds mijn jeugd. Mijn echte naam is Keun-Bae. Geunbae Hwang. Ahaha . " (pp. 96-97)

'Student. Dit is een weggegooide sandwich 17 minuten oud. Zou je willen eten?'
Een man in een uniform vest dat zo strak op zijn lichaam was dat de knoppen op het punt stonden op elk moment te barsten, hield een sandwich met varkenskotelet uit naar Mingyu. Even schudde Mingyu's clown onvermijdelijk. Tussen zijn favoriete sandwich van varkenskotelet en het advies van zijn moeder om niets te eten die anderen hem gaven, moest Mingyu snel nadenken.
"Dit is heerlijk. Ik vind het ook echt leuk. "
De waakzaamheid van Mingyu groeide op de woorden van de man.
"Maar waarom geef je dit mij?"
"Eh, dat ... ... het is omdat ik ook een Tonkatsu -lunchbox heb die 17 minuten oud was. Ahaha. "
"Ah… … ." (Pagina 133)

Ik kwam de heuvel af in Cheongpa-dong en passeerde een kleine kruising met drie richtingen met een altijd gemakswinkel. Hij bereikte de hoofdweg en liep de achterweg naar het station van Seoul af. In navolging van de schaduw van de Ginkgo-boom, uitademen door het masker, passeerde ik de Galwol-dong-straat en nam ik de roltrap naar Seoul Station. Nadat hij door Seoul Station was gegaan tijdens het afkoelen met de airconditioner, nam Mingyu de roltrap naar de onderdoorgang en vond afslag 11 van Seoul Station. Het was niet gemakkelijk voor hem, maar hij vond zijn weg door de menigte en nam afslag 11, waar hij een pad vond dat naar Namsan leidde. Verdomme, het is bergop. Mingyu klom de bergopwaarts als een avonturier die naar een afgelegen gebied marcheerde. Hij was een tekort aan het zinderende weer, hoewel het nog ochtend was, maar hij kon de bibliotheek niet opgeven met veel boeken, kantines en airconditioning. (pagina 157)

Een supermarkt op een zomeravond zonder klanten is als een koelkast. Als een koelkast die non-stop werkt in de stilte van de nacht, werken gemakswinkels zonder vierentwintig uur te stoppen. Net zoals koelkasten compressoren hebben om koude lucht te creëren, hebben gemakswinkels bedienden om winst te genereren. En net zoals een compressor klinkt als UH, Wing en Weneng, maakte Keunbae ook van tijd tot tijd geluiden. Whoa, whoa, whoa. Geun-bae maakte geluiden bij het tonen van dingen, strekken zich uit om de slaap te achtervolgen en boeken te lezen in zijn vrije tijd. Als om te bevestigen dat hij nog leefde, alsof hij hem wilde laten weten dat hij in de koelkast gevangen zat, sprak Geun-Bae tegen zichzelf. Dan, alsof een klant binnen zou komen en de reden van de bediende zou bewijzen om vanavond wakker te zijn. (Pagina 163)

Vergelijk kanker, maak je zorgen gif.
Het was iets dat haar moeder altijd tegen Geun-Bae zei.
"Zoon. Vergelijking is kanker, zorgen is gif. Leven in een moeilijke wereld, denk nu alleen aan mij en leef." (pagina 186)

Toen het Corona-tijdperk begon, begon ik een deeltijdbaan en ontmoette ik verschillende mensen terwijl ik veel werk deed. Mensen worstelden alsof het masker hun adem blokkeerde. Banen waren schaars of precair, vies of gevaarlijk. Iemand rijk zou zich hebben kunnen concentreren op hun werk in zijn eigen tijd en ruimte door een goed masker te dragen en afstand te houden, maar voor de stedelijke armen zoals Geun-Bae, was het Corona-tijdperk niet anders dan een tentoonstellingssysteem. Ik moest me zorgen maken over overleven en nadat ik was besmet, werd ik geëvacueerd als een gewonde soldaat en het was onmogelijk om te herstellen. (pagina 203)

Seafood Lunch Box.
Minshik lachte een spottende lach. Eens, toen het bedrijfsleven goed ging, at ik echt alleen delicatessen. Ik werd een vaste waarde in een restaurant waar politieke en zakelijke figuren gaan, restaurants bezocht met seizoensgebonden gerechten en genoot van een dinermijn in een hotel. Maar nu zijn de rode bijgerechten en de witte zijn rijst. Zelfs de naam van de lunchbox leek hem uitlachen. (Pagina 216)

Er waren talloze vragen en de stem van mijn hart om die vragen te stellen, maar ik zweeg. Ik weet niet of het voor zijn zoon of voor mezelf is. Het was echter duidelijk dat we allebei moeilijke tijden doormaakten. Een jaar en een kwart van de tijd werd ik meer alleen dan alleen hier. Het was niet alleen vanwege de niet-face-to-face dagen. Het was onmiddellijk de noodzakelijke dagen, maar ik moest mijn hele lichaam weken in de tijd die bepaalde ingrediënten bevatte die ontbrak omdat ik er niet voor kon zorgen. (pp. 248-249)

Uitrecensie van de uitgever

Welkom terug.
Dit is altijd een supermarkt in Cheongpa-dong.

Zomer, anderhalf jaar nadat Dokgo was vertrokken,
Een nieuwe nachtelijke parttime baan komt naar de altijd gemakswinkel in Cheongpa-dong.
Deze man, die ons herinnert aan iemand met zijn grote omvang en lastige gedrag,
Ondanks de uitroepingen van winkelmanager Seon-Sook en de druk van president Min-Shik,
Ik breng een ontspannen nacht door in de supermarkt ...

Een plek waar harten blijven, verhalen komen en gaan en tranen en gelach barsten
Het diepere verhaal van de supermarkt waar ik steeds naartoe wil, ondanks dat ik onhandig ben, begint!

Waar is de man die haar geheugen heeft hersteld terwijl hij de dageraad hier 1 jaar en 6 maanden geleden bewaakt? Ze zei dat ze hier warm de koude winter doorbracht, maar waar verblijft ze in deze tropische zomer? Ik hoorde dat deze koelkastachtige supermarkt, die niet cool genoeg was, een warme fornuisachtige ruimte was in de winter toen hij daar was ... ... was het echt zo?
Geun-Bae projecteerde het imago van Dok-Go overal in de supermarkt. Het was niet gemakkelijk, maar dat was zijn taak.
_in de tekst


Een meer meeslepend verhaal en een personage vol met vragen
Mensen die moeilijke tijden doormaken, verzamelen zich weer in de supermarkt!

Welkom terug
Dit is altijd een supermarkt in Cheongpa-dong.

Een roman die al meer dan een jaar na de publicatie van lezers is geliefd en staat bovenaan de bestsellerlijst, Kim Ho-yeon's "ongemakkelijke supermarkt" kwam terug met het tweede verhaal. 『On ongemakkelijke supermarkt』 』, dat hartelijk en aangenaam het leven weergeeft van onze buren die in moeilijke tijden leven, in een kleine supermarkt in Cheongpa-dong Alley, registreerde een record van 700.000 verkochte exemplaren en nummer één algehele bestseller geteld door Kyobo Bookstore, YoungPoong Bookstore, en ja24 in de eerste helft van 2022. heeft in 2021 gebouwd, het werd geselecteerd als 'Book of the Year' van YES24, en in 2022 werd het geselecteerd na de andere als 'Book of the Year' geselecteerd door burgers van Citizens from 25 lokale overheden in het hele land.
Het verhaal van de eerste aflevering, die begint met Dokgo, een dakloze man op Seoul Station, die 's nachts in een supermarkt werkte, gaf een rustige indruk met onvoorspelbaar gelach en warmte. 『On ongemakkelijke supermarkt 2』 zet de humor en diepe blik van het vorige deel voort en trekt lezers aan met een meer meeslepend verhaal. De roman begint met het schetsen van een supermarkt op een zomerdag, anderhalf jaar na de tijd van de eerste aflevering. In de tussentijd is de wereld veranderd en de altijd gemakswinkel in Cheongpa-dong is ook op veel manieren veranderd. De inleidende beschrijving van het moeten dragen van een masker, zelfs in de verstikkende hitte, doet ons raden dat Corona in werkelijkheid in de roman bestaat. Seon-Sook, die gefrustreerd was door de Discord met haar zoon, werd de manager en mevrouw Yeom's onruststokerzoon Min-Sik, die smeekte om haar supermarkt te verkopen, werd de president. Over de president gesproken, Min-Sik is niet geïnteresseerd in management, praat over winst en concentreert zich alleen op het verlagen van kosten zoals wekelijkse vergoedingen. …. Ondertussen, terwijl de heer Kwak, die de leiding had over de nachtdienst als de opvolger van Dok-Go, stop en een nieuwe nachtdienst, de supermarkt wordt weer geconfronteerd met een verandering.
De nieuwe parttime baan is een man van in de veertig wiens grote omvang en lastige gedrag hem aan iemand herinnert. Hij heeft een prachtige parttime baan alsof hij een menselijke deel-timer is, maar zijn werkzaamheden in de gemak is onhandig. Bovendien is hij een spraakzaam persoon en kan hij niet stoppen met praten, dus neemt hij vaak kritiek van de winkelmanager, Seon-Sook. Of dat of niet, hij draagt ​​een naamsag met de bijnaam Hong Geum-Bo op zijn borst geschreven in plaats van Hwang Geun-Bae, en gaat 's nachts naar de supermarkt en verwelkomt klanten in een rustig tempo.

Een plek waar harten verzamelen, verhalen stapelen zich op en tranen en gelach barsten
Het diepere verhaal van de supermarkt waar ik steeds naartoe wil, ondanks dat ik onhandig ben, begint!

Keun-Bae benadert klanten en collega's die de supermarkt bezoeken met een geweldige affiniteit en luistert naar hun verhalen. Collega So-Jin, een werkzoekende die zichzelf beschouwt als een mengelmoes die bijna werd geraakt door een berucht zwart bedrijf nadat hij geen baan heeft gekregen, en de president van een nabijgelegen slagerrestaurant, Choi, die doodsbang is om alleen te drinken bij een Buitentafel in een supermarkt elke avond omdat het bedrijfsleven niet werkt vanwege Corona -distanties. Mingyu, een middelbare scholier die meer tijd thuis doorbrengt vanwege lessen, wordt gewond door de slechte gezinsomgeving en frequente ruzies tussen zijn moeder en vader. Geun-Bae's interesse in hen wordt soms beschouwd als 'latte', 'ojilap' en 'nare verwaandheid', maar 'oprechtheid met goodwill' wordt uiteindelijk overgebracht aan de andere persoon. Hij beweegt zelfs het hart van president Min-Sik, die vol met bluf en bravoure is.
Wanneer Geun-Bae een lichtbruin drankje overhandigt aan So-Jin, die uit van streek huilt, en vraagt ​​om een ​​toast met een drankje dat lijkt op bier naast president Choi, die alleen drinkt, Min-Gyu, die de bezoekt Gemakswinkel om de hitte en het huis elke dag te vermijden, krijgt een product dat net zijn vervaldatum als snack heeft doorstaan. Wanneer verdeeld in, overlapt Dokgo zonder falen in de geest van de lezer. Geun-bae denkt in feite vaak aan Dok-Go in de stille dageraad.

Waar is de man die zijn geheugen 1 jaar en 6 maanden geleden herstelde terwijl hij hier naar de dageraad kijkt? Hij zei dat hij hier warm de koude winter doorbracht, maar waar verblijft hij in deze tropische zomer? Ik hoorde dat deze koelkastachtige supermarkt, die niet cool genoeg was, een warme fornuisachtige ruimte was in de winter toen hij daar was ... ... was het echt zo? Geun-Bae projecteerde het imago van Dok-Go overal in de supermarkt. Het was niet gemakkelijk, maar dat was zijn taak. (Pagina 164)